W czasie moich studiów na Wydziale Architektury, które rozpocząłem w 1966 r. miałem możliwość uczestniczenia w zajęciach prowadzonych przez profesorów, którzy tworzyli zręby Wydziału. Doskonale pamiętam niezwykle barwne wykłady z historii urbanistyki Profesora Andrzeja Domańskiego. Profesor Rudolf Śmiłowski wprowadzał nas w arkana technicznej wiedzy budowlanej, Stanisław Murczyński prowadził projektowanie wstępne. Profesor Włodzimierz Gruszczyński, już wówczas postać legendarna i charyzmatyczna, w swoich krótkich, syntetycznych i specyficznych korektach rozbudzał w nas wrażliwość na związki formy architektonicznej z krajobrazem. Profesor Zbigniew Wzorek prowadził interesujące wykłady z planowania przestrzennego. Na zajęciach z projektowania budynków użyteczności publicznej u profesora Zbigniewa Kupca panował szczególny, pod niosły nastrój. Profesor był obecny na wszystkich zajęciach, podchodził do każdego studenta, witał się podając rękę i przeprowadzał krótką rozmowę na temat projektu. W trakcie moich studiów po 20-25 latach funkcjonowania Wydziału zakończyła się zmiana pokoleniowa – dawne katedry i tworzone nowe jednostki objęli wychowankowie i następcy kadry tworzącej Wydział. Nie wdając się w szczegółowe omawianie struktury Wydziału i obsady kadrowej, wspomnę z grona wybitnych profesorów II generacji tych, którzy wywarli szczególny wpływ na moje studia i kształtowanie się mojej osobowości. Niezwykle barwne wykłady profesora Wiktora Zina, ilustrowane „obrazami” rysowanymi kredą, węglem i pastelami, przedstawiającymi powstające na naszych oczach historyczne budowle i detale wryły się na trwałe w pamięć, zachęcając do studiów nad historią architektury polskiej. Wykłady w formie gawędy opowiadanej charakterystycznym językiem o zmiennej intonacji utrzymywały uwragę słuchaczy w napięciu. Dużym zainteresowaniem cieszyły się wykłady z architektury współczesnej profesora Przemysława T. Szafera, ilustrowane znakomitymi przeźroczami najnowszej architektury. Profesor Krystyna Wróblewska, artysta grafik, była postacią o szczególnych cechach – uosobieniem elegancji, wytworności i wysokiej kultury bycia, połączonej z obiektywną surowością sądów i odczuwanym równocześnie ciepłym, niemal macierzyńskim podejściem do studentów. Wielkim wyróżnieniem było zaproszenie przez Panią Profesor do Koła Rysunku i uczestnictwa w organizowanych przez Nią plenerach malarskich Koła.
Miałem zaszczyt być członkiem Koła prowadzonego przez profesor Wróblewską, także jeszcze po studiach – Koła Seniorów „Malarach”. Architekt – artysta, autor znanych pomników i budynków w Krakowie – profesor Witold Cęckiewicz przyciągał odmiennym podejściem do projektowania. Starał się zaszczepić nam ideę poszukiwania związków pomiędzy kształtowaną formą urbanistyczną – kompozycją budynków i kształtowanej przez nie przestrzeni, a uformowaniem, morfologią terenu i otoczeniem. Także później, podczas wspólnej pracy, w trakcie licznych prac konkursowych, studialnych czy dydaktyce. W trzech projektach kursowych w trakcie studiów z zespołów zabudowy jednorodzinnej, wielorodzinnej interesującym problemem było poszukiwanie związków kompozycyjnych pomiędzy budynkami i ich otoczeniem, a w projektowaniu przeddyplomowym kompozycja zespołu zabudowy w otwartym krajobrazie. Pracę dyplomową o szerokim zakresie opracowania urbanistycznego i architektonicznego wykonałem pod kierunkiem Profesora i obroniłem 18 grudnia 1971 r. Tak zaczęła się moja przygoda z urbanistyką, do której preludium stanowiły wykłady profesora Andrzeja Domańskiego.
Profesor Witold Cęckiewicz kierował wówczas jako docent Katedrą Projektowania Osiedli i Terenów Zielonych, która powstała z połączenia po śmierci profesora G. Ciołka w 1967 r. kierowanej przez niego Katedry Planowania Krajobrazu i Terenów Zielonych z Zakładem Projektowania Zespołów Mieszkaniowych (kierowanym przez W. Cęckiewicza – wchodzącym uprzednio w skład Katedry Projektowania Budynków Mieszkalnych).
We wrześniu 1970 r. powstał Instytut Urbanistyki i Planowania Przestrzennego, którego Dyrektorem został profesor Witold Cęckiewicz, kierujący nim do 1994 r. Instytut został utworzony poprzez połączenie czterech wcześniej funkcjonujących katedr: Katedry Projektowania Osiedli i Terenów Zielonych (kierowanej przez W. Cęckiewicza), Katedry Planowania Przestrzennego (kierowanej przez Z. Wzorka), Katedry Projektowania Architektury Regionalnej (kierowanej przez W. Gruszczyńskiego) i Katedry Budownictwa i Osadnictwa Wiejskiego (kierowanej przez M. Chowańca). Instytut miał jednorodną strukturę bez wyodrębnionych zakładów i katedr. Prace dydaktyczne i naukowe realizowane były przez pięć nieformalnych jednostek – zespołów specjalistycznych kierowanych przez W. Cęckiewicza, Z. Wzorka, W. Gruszczyńskiego, J. Bogdanowskiego i M. Chowańca. W ramach Instytutu w 1973 r. wyodrębnione zostały trzy jednostki organizacyjne – Zakład Projektowania Urbanistycznego (kierowany przez W. Cęckiewicza), Zakład Planowania Przestrzennego (kierowany przez Z. Wzorka) i Zakład Budownictwa i Osadnictwa Wiejskiego (kierowany przez M. Chowańca).